Postanowiłem w końcu przestać biec na oślep przed siebie. To co robię od paru lat, owszem jest fajne ale jest tylko po to, żeby jak najszybciej i najsprawniej znaleść się dalej, dalej i dalej. Non stop dalej. Bliżej i dalej. Ile można biec przed siebie ciągle patrząc wstecz? Długo. Dalej patrzę w oczy przeszłości: NIEUSTANNIE. Zapomnieć o niej byłoby negacją mnie.
Powiedziałem sobie basta i postanowiłem stawić czoło rzeczywistości. Grubiej i wulgarnie: stawić czoło mnie. Moje myśli, uczucia nie mogą wziąć góry nade mną. Przestałem bezwzględnie jeździć w dalekie trasy zatrzymując się w domu tylko na parę dni. Musiałem coś ze sobą zrobić, żeby odzyskać smak przygody i tym samym smak życia. Formę pracy jaką obecnie wybrałem, najbardziej mi odpowiada. Bywam często w domu, prawie co tydzień mam króciutki wyjazd do Nowego Jorku i moja nieobecność nie jest nigdy dłuższa niż dwie doby poza domem. Nie żegnając się z trasą co chwila wyjeżdżam w nią. A jak mi się naprawdę znudzi rutyna codziennego, miastowego życia, biorę półtora tygodniowy kurs na zachód albo lepiej: kupuje bilet i wsiadam w samolot.
Nie wiem jaka była natura tego wpisu. Buzowało mi się trochę pod kopułą i chciałem się z Wami tym podzielić.