Gala Blog Roku 2012.

Wsiadając w samolot nie miałem większych złudzeń ani oczekiwań. Gala była badzo dobrym pretekstem, żeby wyrwać się na tydzień do Polski i zapomnieć o rzeczywistości choćby na klikadziesiąt godzin. Zrobiło to dobrze mnie jak i mojej Mamie, która nieustannie namawiała mnie do wyjazdu. Ciężkie choroby mają to do siebie,  że diametralnie zmieniają tryb życia wielu osobom i jest to całkiem normalne. Każdy powrót do rzeczywistości pomaga, gdyż na tym polega psychiczna walka z chorobą a ta ostatnia, według mnie jest najbardziej skuteczna (zdrowie Mamy jak narazie się polepsza)

W stylu, który powoli sobie wyrabiam przemieściłem się do Warszawy: w dzień odlotu poszedłem jeszcze do pracy na parę godzin. Od siódmej rano do dwunastej rozładowałem dwie naczepy w Montrealu po czym szybki prysznic w domu, dwudziestominutowe pakowanie mini walizki i jazda na lotnisko. Montreal i Warszawę, dzięki idealnemu połączeniu lini Air France, dzieli tylko 10-11 godzin podróży.

Sama gala nie była dla mnie większą rewelacją. Muszę przyznać. że to nie moje środowisko: sponsorzy, komercjał i tak zwane "bling bling". Owszem, było dużo ciekawych postaci, których miałem okazję obserwować z bliska (tak jak piękną aktorkę Annę Muchę) ale poza tym, powiedzmy że cały hapenning nie wywarł na mnie większego wrażenia (odjąć występ grupy Me, Myslef and I). Miałem uczucie przebywania w towarzystwie znającym się już z wcześniejszych imprez; nawet jeden laureat żartem wyraził się w podobny sposób odbierając nagrodę: "Będąc finalistą już trzykrotnie, tym razem dziękuję za litość i za nagrodę". W pewnej chwili miałem uczucie że jestem  intruzem. Podczas odczytywania nominacji w mojej kategorii gdy z głośników padły słowa "polski kierowca ciężarówki za granicą" usłyszałem coś w rodzaju śmiechu pomieszanego ze zdziwieniem. No tak, w końcu o co chodzi temu kierowcy, do tego ciężarówki i jeszcze za granicą? W tym momencie mój rytm serca i tak był zwiększony, bo prezenter lub prezenterka, już nie pamiętam, mówiła o czymś takim jak pisanie o swoim życiu z pasją co całkowicie pasowało do mojej osoby ( i tutaj nie napawam się dumą tylko wzoruję się na Waszych komentarzach na temat tego co robię). Ten szczegół na gali potwierdził jeszcze bardziej moje przekonanie o tym że spostrzeżenie polskiego społeczeństwa na zawód kierowcy jest bardzo negatywny ale nie zamknięty. Mamy pole do manewru, musimy tylko umiejętnie się pokazać. Podsumuję mój pobyt na gali jako taktyczny rekonesans. Poznać lepiej sytuację, żeby podjąć skuteczne działania i przeciwstawić się temu osranemu stereotypowi: śmierdzący kierowca przygłup, przyszkadzający na drodze i niosący śmierć. Nosz cholera, czy każdy kierowca śmierdzi? Ktoś wącha wszystkich? Dość szybko po wręczeniu nagród ulotniłem się pozostawiając za sobą otwarty bar i smaczne przekąski. Muszę przyznać że grupa Onet bardzo ciekawie wszystko zorganizowała.

Nie wiem czy w przyszłym roku będę brał udział w tej imprezie, czy w ogóle zgłoszę się jeszcze raz. Prawdopodobnie tak, ale pomyślę czy jest to właściwy kanał do emitowania tego co mam do przekazania. Jeszcze raz chcę Wam podziękować za głosy, gdyż dzięki nim znalazłem się na tej gali i sama obecność tam była już ogromnym sukcesem. Nie jeden laureat zaznaczał jak bardzo dla niego był trudny ten etap a dzięki Wam, dla mnie był ogromnie prosty. Być może styl mojego pióra, zbyt wiele błędów ortograficznych lub może tematyka mojego bloga nie przypadła do gustu jororom. Bywa :)

Jeszcze jedne bardzo szczególne podziękowanie dla mojej kuzynki Justyny, która dzielnie towarzyszyła mi w całym procesie, od rejestracji w hotelu, szpanerskiej jazdy sponsorowanym Hammerem-limuzyną z niemalże całą śmietanką blogosfery (przynajmniej w tej wersji to auto jest ekologicznie-ekonomiczne przewożąc 24 osoby na raz) do całego przedstawienia. Justyna cholera gdyby nie Ty to musiałbym iść tam sam i prawdopodobnie bym nie poszedł :)