Szybki przeskok przez pasma gór.

 Miałem to szczęscie że dziś była piękna pogoda. Zrzuciłem dwie palety z samego rana, czynność trwała dosłownie parę minut i uderzyłem jeszcze przed wschodem słońca w stronę pięknych gór skalistych. Znów moja droga poprowadziła przez rezerwat indiański: chciałem objechać Calgary i poranne korki. Droga była trochę kręta i wąska, ale napewno zaoszczędziłem wiele czasu i przy okazji odrykłem nową ścieżkę. Calgary znajduje się u stóp gór skalistych jeszcze na preriach, więc objeżdżanie go nie sprawia większego problemu. Jest to najwyżej położone miasto w całej Kanadzie, bo aż 1400m nad poziomem morza.

Gdy tak jedziemy na zachód i słońce wstaje za nami, nadaje to pięknych kolorów wierzchołkom gór. Świeży puszysty śnieg zabarwiony lekkim czerwieniem. W miarę jak zbliżałem się do pierwszego pasma gór we znaki zaczynały się dawać coraz to silniejsze porywy wiatru. Często gdy góry wyrastają przede mną na horyzoncie zadaję sobie pytanie: jak ta droga, którą jadę znajdzie sobie przejście i poprowadzi mnie na drugą stronę? Gdy zbliżam się coraz bliżej i widzę jaką potęgę mam przed sobą dalej z niedowierzaniem i fascynacją kiwam głową, Ale jednak, człowiek jakoś to zbudował i w pewnym sensie pokonał siły natury.

Spojrzałem na termometr Volva: temperatura zewnętrzna -5 stopni Celciusza. Brrrrr, wyjeżdżając z Montrealu było jeszcze prawie lato. Ale cóż, pokonywanie takich odległości wiąże się z tym że przejeżdżamy przez rózne pory roku. Dlatego w mojej podręcznej garderobie mam krótkie spodenki a obok czapkę i rękawiczki. Trzeba być przygotowanym na wszystko.
Sama droga szła rewelacyjnie. Byłem ciężki jak cholera, skład ważyl 38 ton więc trochę się nawajchowałem przy podjazdach pod górki. Volvo sprawuje się doskonale. Ma trochę dziwne przełożenie skrzyni biegów i biegi są dość "długie" więc trzeba używać trochę innej, bardziej dynamicznej techniki przy redukcji, ale da się przyzwyczaić.

Odświeżyłem sobie nazwy paru miast, o których już prawie zapomniałem, bo sama drogę znam dobrze i wiedziałem mniej więcej co znajduje się za każdym zakrętem. Nie było żadnych nowych odkryć ani nie miłych niespodzianek. Po prostu odwiedzenie starego dobrego szlaku z pięknymi krajobrazami.

Muszę przyznać, dziś był jeden z fajnieszych dni pracy za kółkiem od momentu podjęcia nowej pracy. Jestem już w okolicach Vancouver, ponad 4500km od domu i najlepsze jest to że w ogóle tego nie czuję. Wydaje mi się że zawodowy kierowca tak po pewnym czasie ma i wszędzie czuje się jak u siebie. Pamiętam moje pierwsze dalekie wyprawy: byłem nieźle podniecony i cały czas miałem tę świadomość że jestem gdzieś hen hen daleko. Teraz muszę sobie mimo woli o tym przypominać i powtarzać: mam niesamowite szczęście że mogę wykonywać zawód który po prostu kocham.