Montana.

To piękny stan. Zresztą jak każdy stan czy prowincja na zachodzie Północnej Ameryki. Jadąc ze wschodu na zachód, lub odwrotnie, to jeden z  najdłuższych odcinków drogi w jednym stanie. Jedynie na I10 w Teksasie możemy uzyskać lepszy wynik, bo aż 1400km, lub jadąc w Kalifornii na I5, korytarzem północ-południe, jakieś 1300km. Zdjęcia mówią same przez siebie. 

Na takim odcinku krajobraz zmienia się dość często i jest rewelacyjnie. Moja wyobraźnia oddycha wtedy całą parą i dostaje świeżą dawkę narkotyku. W moim przypadku jest to przemieszczanie się z punktu A do punktu B dostarczając Wam towar, który zużywacie codziennie. Większość trasy odbywa się wzdłuż rzeki Yellowstowne. Ten szlak nie jest przypadkiem. 

Dwieście lat temu przecierali go pionierzy Lewis i Clark. I cóż bardziej naturalne niż podróżowanie wzdłuż rzeki. Ich wycieczka, która miała jako cel znalezienie drogi do Azji, trwała około dwóch lat: od 1804 do 1805. Teraz pokonuję ten dystans w parę dni. Inne czasy, inna technologia, inny poziom życia. Jadąc ich śladami, często myślę i staram sobie wyobrazić jak to musiało być wtedy. Przecież warunki na drodze, które teraz doświadczam aż tak bardzo się nie zmieniły. 

Sroga zima, uderzająca z nienacka jest na porządku dziennym od października do marca. W tym samym dniu, na odcinku piędziesięciu kilometrów, pogoda potrafiła się zmienić z mroźnej zimy na topniejący śnieg. Nie boję się zmiennej pogody. Wręcz ją uwielbiam. Jazda autostradą jest nudna, ale może nabrać całkiem innych barw gdy warunki atmosferyczne zaczynają swoje przedstawienie. Najważniejszym w takich chwilach jest adaptacja jazdy oraz znajomość swoich możliwości.

Testowałem Volvo spokojnie. Pierwszy raz na śniegu. Mimo że znam dobrzę tę markę, każdy ciągnik, skład zachowuje się inaczej. Załadowany na maksa wiedziałem że z przyczepnością nie będzie problemu ale tego też nie brałem za pewnik. Parę testów na zakrętach, delikatnie próbując hamulce i koła kierujące. Werdykt: to Volvo jest stworzone do jazdy zimą mimo swojego pneumatycznego zawieszenia na przednich kołach. 

Czułem każdy centymetr składu i z każdą próbą nabierałem coraz większego przekonania do maszyny oraz do moich umiętności. Choć nigdy nie ufam tym pewnikom. Maszyna jest maszyną a ja człowiekiem i zawsze mogę coś odwalić. No koniec dodam że Volvo z nową turbinką sprawuje się wyśmienicie. 485 koni mechanicznych nabrało więcej siły i zamiast słuchać muzyki często wsłuchiwałem się w groźny pomruk. Czułem każde jego drgnięcie . To jest jedna z najfajnieszych melodii, która znam :D