Przerzut w wersji kanadyjsko-amerykańskiej.

Ale zanim się zaczął cofnijmy się wstecz parę dni do wyjazdu z Montrealu. Ruszyłem w piątek po południu z ładunkiem na drugi koniec Kanady, bagatelka, jedynie 4600km. Cztery dni czystej jazdy (piątek, sobota, niedziela, poniedziałek) w trybie 13 godzin ruchu, 10 godzin odpoczynku. W związku z tym że ładunek był gotowy dopiero po południu w dzień wyjazdu, szef zadał mi pytanie: dasz radę dojechać na wtorek? Godzina nie była aż tak zła, więc bez wahania odpowiedziałem: jeśli warunki drogowe oraz inne czynniki, na które nie mam wpływu nie przeszkodzą mi: jasne, jak najbardziej.

Nie miałem zamiaru jechać 13 godzin w pierwszy dzień , tylko rozsądnie postanwowiłem podzielić jeden dzień jazdy na połowę: część w piątek a resztę co zostanie w dzień dostawy budząc się wcześnie rano. W piątek ujechałem siedem godzin. Sobota, niedziela i poniedziałek normalnie, a na wtorek zostało mi, lepiej niż myślałem, tylko 3 godzinki do celu.

I w ten dzień zaczął się przerzut. Małe wtajemniczenie w świat tutejszego transportu. Jadąc na zachód Kanady czy to chłodnią czy izotermą, bardzo ciężko jest o ładunki powrotne na wschód a tym bardziej idące na południe do Stanów. Są one obstawione przez lokalne firmy lub większe korporacje a na giełdzie, z tego co się orientuję, wychodzą tylko sporadyczne odpady, które nawet nie płacą za paliwo. Więc żeby wybrnąć z nieprzyjaznego terytorium moja firma kombinuje, przywożąc ze sobą swoje własne ładunki.

Na mojej naczepie miałem jeden pełny ładunek do British Columbii, oraz 4 palety idące dalej do USA na zachodnim wybrzeżu. Te ostatnie zrzuciłem w magazynie w Vancouver, z którym Prince ma umowę. Spotkałem tam innego kierowcę Prince'a, który dociągnął następne cztery palety tego samego ładunku. Gdy skończyłem z moim pełnym ładunkiem w innym miejscu, spedycja kazała mi wrócić do owego magazynu i załadować wszystkie ładunki częściowe dowiezione przez 3 trucki Prince'a. I tym sposobem znalazł się ładunek z Vancouver,BC do Stanów. W sumie trzy zrzutki za południową granicą.
Termin wszystkich ładunków był dość napięty. Dlatego śmiało mogę dwa ostatnie dni porównać do przerzutów jakie doświadczałem dokładnie rok temu w Europie. Szkoła europejska nie poszła na marne. Umięjętne zaplanowanie czasu to podstawa. Wszystko w szybkim tempie i na styk. Skąd ja to znam :D.

Podsumuję:
We wtorek zacząłęm pracę o 7 rano a skończyłem o 21:00. Przemierzyłem 445km i w ten sam dzień skutecznie przeprowadziłem 4 załadunki/rozładunki. Po dziesięciogodzinnej pauzie ruszyłem na kolejne dwa rozładunki i w ten sam dzień nabiłem 660km. To wszystko w tle czterech dni wcześniejszej pracy i 4600km we krwi. Później padłem na łóżko o 17:00 i zasnąłem głębokim snem.

 Dodam jeszcze że ostatnia zrzutka była dość ciekawa, jak widać to na zdęciach wyżej. Dowiozłem puste butleki do mini browaru-restauracji w Oregonie. Zdjęcia krajobrazowe są z drogi nr 20 w kierunku miasta Corvallis. Mała ciekawostka: butelki do browaru są z Niemiec. Tak, drogą morską do Montrealu, czy to z Hamburga, Bremen, Antwerpii lub Rotterdamu a później drogą kołową przez cały kontynent północno-amerykański. Ciekawi mnie tylko kto te butelki dowiózł do portu w Europie. Sądzę, że szanse są dobre że to jakiś rodak na przerzutach ;)