Idealny dzień.

Dzisiaj rano, budząc się, postanowiłem przeżyć idealny dzień kierowcy. Znaczy to, że chciałem zapanować totalnie nad każdym najmniejszym szczegółem który jest związany z moją pracą i nie tylko. Nic w takim dniu nie może być zbyt szybkie ani zbyt wolne. Bez pośpiechu, bez stresu, bez zmęczenia, przepisowo i przede wszystkim każda czynność musi być przemyślana i konsekwentnie wykonana. Czasami wymyślam sobie różne takie dni tak jak dzień ciszy (zero kontaktu z ludźmi, zero muzy, zero telefonu itd itp), lub dzień najdłuższej jazdy bez przerwania na tempomacie (mój rekord to 721km).

Dziś zatem perfect day.
Skończyłem ładować o 7 rano. Podczas załadunku zjadłem śniadanie, wypiłem kawę i posprzątałem kabinę. Czyli idealnie wykorzystałem wolny czas na czymś innym niż próżnowaniu. Następnie, gdy byłem już gotowy do jazdy, usiadłem za kierownicą i odliczyłem po kolei wszystkie najważniejsze rzeczy. Czy są i czy leżą na swoim miejscu. Portfel, komórka, druga komórka, paszport, Cmrka. Hmmmmm, wszystko pięknie. I teraz od tego momentu daję sobie 5 minut na punktualny wyjazd. Ani wcześniej ani później. Pięć minutek żeby spokojnie nastawić się do jazdy. Wychodzę z auta, sprawdzam czy wszystkie światełka są sprawne: wyśmienicie. Spokojny rzut oka na maszynę którą władam oraz na niebo, zachmurzone ale bardzo spokojne. Wiem że wkrótce się rozpogodzi i dzień będzie, lub przynajmniej przedpołudnie, bez wiatru.

To samo z jazdą. Wszystko sprawnie, każdy bieg w odpowiednim czasie, zakręty z odpowiednią prędkością i bardzo celnie. Nie ma dziś miejsca na szuranie po krawężnikach lub na branie za szerokich zakrętów. Nie mozolnie i nerwowo : po prostu fachowo. W żadnym wypadku nie mogę sobie pozwolić na zapomnienie o kierunkowskazie. Ani jeden raz. Mieć totalną kontrolę nad dość dużą maszyną, znać każdy jej szczegół oraz zachowanie na drodze, w takich dniach przynosi ogromną satysfakcję. Daf, tak jakby chciał się przyłączyć do dzisiejszej akcji i zrobił mi mały prezent. Wyświetlił na liczniku 500 tysięcy kilometrów. Bardzo cieszą moje oczy takie równe cyferki.

Później już tylko jazda autostradą. Monotonna jazda pozwoliła moim myślom ulotnić się w przeszłość. Zerknąłem do mojego notesiku i stwierdziłem że rok temu o tej porze zasuwałem z jogurtami z Ohio żeby zrzucić je na bazie w Valleyfield,Qc, gdzie zaczepiłem gotową już naczepę i galopem pojechałem do Laredo w Teksasie. Dla wtajemniczonych to popatrzcie na daty i odległości na mapie. Trochę tych kilometrów było w parę dni. Często tak robię i patrzę co robiłem w danej chwili rok, dwa, trzy lata temu. Tworzę sobie coś w rodzaju wirtualnej rzeczywistości i wyobrażam sobie że jestem tam po drugiej stronie oceanu. Pozwala mi to zachować złudzenie że za wielką wodą to wszystko nadal istnieje. Bo jak nas tam nie ma to tak jakby tego nie było. Wiem, wiem jestem trochę wykolejony :)

Wracając do A2 przez Niemcy. Dziś naprawdę szło mi dobrze. Po drugiej stronie były aż trzy korki, jeden poważniejszy bo spowodowany wypadkiem. Jak to dobrze że nie po mojej! Szczęście niestety opuściło mnie na samym końcu. Utknąłem na km nr 378. Autostrada zamknięta, dziewięć kilometrów dalej wypadek. Staliśmy w miejscu aż półtorej godziny. Gdyby nie to, to faktycznie mój idealny dzień by wypalił. Ale cóż. Nie na wszystko mam wpływ. Zresztą na A2 to normalka. Szczególnie w piątek. Tu zawsze coś się musi dziać. To tak jak tam w Kanadzie na 401 w Ontario: też nigdy nie wiadamo gdzie coś się wydarzy.

Jutro tylko 350km jazdy i będę pod firmą gdzie wykręcę 45 godzin pauzy, rozładuję i załaduję w poniedziałek towar i zacznę powrót do Ojczyzny. Łatwe!

Zdjęcia:
1. Daf się postarał!
2. Strony mojego notesika z przed roku.