Jestem nomadem.

Znów wylądowałem pod tym samym magazynem w Borze w Czechach. Jestem tu chyba piąty raz od początku mojej drugiej europejskiej przygody. Jadąc tutaj z Poznania bez mapy, na pamięć, zamyśliłem się trochę. Znam już mniej więcej czas przejazdu między różnymi miejscami na tym krótkim szlaku. Wiem gdzie ewentualnie się zatrzymać żeby wykręcić obowiązkową pauzę. Wiem gdzie może być ciasno lub gdzie może czychać BAG. Uśmiecham się sam do swoich myśli gdy przede mną wyłania się znany mi krajobraz. W najciekawszych momentach wyłaczam radio fm oraz cb i ciągnę ogromną przyjemność z momentów jakie przeżywam sam na sam z drogą, krajobrazem i maszyną którą prowadzę. Ta droga powoli zaczęła się układać w mojej pamięci w jedną dużą całość, która sama przez się nadaje sobie sensu. Za każdym razem jest ta sama ale bystre oko zauważa minimalne zmiany skutkiem czasu który nieubłagalnie upływa. Jest ciut za krótka żebym zaczął myśleć o miejscu z którego ruszałem ale sądzę że jeszcze parę takich tras i też zacznę to robić. 

Wytlumaczę moje ostatnie zdanie. Często gdy wracam przez cały kontynent i już poraz wtóry tą samą drogą, czyli najczęściej z Kaliforni, gdy kładę się poraz ostatni na łóżku, przed zjazdem do domu, zabawiam się w myślenie nad dystansem który pokonałem. Tworzę wizję wszystkich miejsc które minąłęm od miejsca załadunku aż do bieżącej chwili. Bardzo wyraźnie widzę którędy jechałem, jaki krajobraz widziałem i w przyśpieszonym tempie odbywam przebytą drogę poraz ponownie. "Po tym pustynnym wąwozie było wysokie pasmo gór z prawej strony, które towarzyszło mi aż do dużej, z dala widocznej, osady ludzkiej. Odbijałem na lewo w te góry, wspinaczka i wjeżdżałem na wyżyny Wyomingu" i tak dalej i tak dalej. Ta próba opisania moich myśli to około 1000 km jazdy. Później jeśli te myśli nie zamieniły się w senne majaczenia lub twardy sen, myślałem nad drogą która mi pozostała. Oczywiście droga nr 401 przez Ontrario, która jest najważniejszą żyłą całej gospodarki kanadyjskiej. Tę drogę każdy kierowca mieszkający w wschodniej części Kanady zna na pamięć. Mogę tędy jechać z zamkniętymi oczami. Znam już każdy zakręt i każdą górkę, każdy truck stop i ukryte miejsce gdzie można się spokojnie wyspać i o każdej porze dnia znaleść parking dla trucka.

No i właśnie tak jadąc sobie dzisiaj zacząłem tęsknić. Nie za Ameryką, nie. Za szlakiem na zachód już tęsknię od dawna. Na tej samej zasadzie gdy jeździłem na zachód tęskniłem za drogą do Ohio, którą wykonywałem na samym początku mojej kariery. Nie, dziś zacząłem tęsknić za drogą, którą jechałem w obecnej chwili. Wiem że pobyt na tutejszych drogach niedługo się skończy i już dziś zaczynam to odczuwać. Zawsze będę tesknił do wszystkich miejsc. Przemieszczać się nieustannie między nimi daje mi jakiś sens.