Zadomowiony w Prince.

Trzy i pół miesiąca pracy. Osiem długich wypraw plus jedna krótka. Już mniej więcej wiem jak wygląda praca siedząc za kierownicą ciągnika pod barwami Princea. Zadomowiłem się na tyle że wiem z kim i jak mam rozmawiać żeby uzyskać to czego chcę i oczekuję od mojego pracodawcy. A czego chcę? Niewiele. Nie zależy mi na czasie w domu. Zależy mi tylko na tym żeby cały czas jeździć i najlepiej w różne części świata. Napisałem 'świata'? Moja wyobraźnia trochę odpłynęła. Wybaczcie. Czasami sobie marzę o tym jak by to było gdyby z Alaski istniało łącze drogowe do Azji a tam dalej droga do Chin i Europy. I gdybym mógł pociągnąć taki ładunek, powiedzmy z Montrealu do Warszawy, ahhhh! Albo chociaż jakiś prom Ameryka -Europa, który bierze tiry i trucki.

Prince obsługuje cały kontynent północnoamerykański i płaci dobrze, w normach rynku (rynek to absurd). Gdy człowiek przyjmuje się do nowej firmy z reguły najpierw obserwuje a później stara się sobie ulepszać położenie. Z informacji uzyskanych od Allana stwierdziłem że w Prince może być nie najgorzej. Jednak gdy spedytor ubzdurał sobie schemat za częstego wysyłania mnie w to samo miejsce pod rząd kilkakrotnie, zacząłem myśleć i to myśleć intensywnie. Trochę czasu zajęło żeby zrozumieli o co mi chodzi. Lubię wracać w te same rejony ale gdy zostaję wysyłany non stop w to samo miejsce i nie widzę innej perspektywy, zaczynam czuć się jak w więzieniu. Muszę mieć to uczucie wolności że niby jadę tam gdzie chcę.

Wyjazd do Arizony przekonał mnie o tym że Prince potrafi coś wykombinować dla kierowcy, który czuje potrzebę ucieczki od rzeczywistości. Do tego będąc w połowie drogi powrotnej zaproponowano mi krótki kurs do Chicago. To jest to! Wyobraźcie sobie: mam do celu jakieś 2000km i w telefonie słyszę że mam już gotową naczepę na bazie, z którą mogę zawrócić na szlak. Tak właśnie chciałem pracować i nareszcie wyczuli mnie. Sądzę że są z tego zadowoleni tak jak i ja (truck trzepie kilometry więc zarabia). Dużo, dużo pracuję a później biorę sobie dużo, dużo wolnego.

Zdjęcia przybliżą Wam codzienność mojej pracy. Karta drogowa w formie koperty, w którą wkładam wszystkie kwity: podpisane dokumenty przewozowe, rachunki (tankowania, opłaty itd itp) oraz kartki z książki z moim czasem pracy.





Gdy wyjechałem na święta, wracając w kopercie z wypłatą znalazłem mały prezent. Niby nic ale fajny gest od właściciela. Pierwszy raz w transporcie na obydwóch kontynentach spotykam się z takim gestem. Naprawdę, pomijając kasę, człowiek czuje się minimalnie doceniony.